Of ik het nu wil of niet, het ziek zijn verandert mij. Enerzijds door de beperkingen die er zijn, waardoor ik mijn leven ineens op een andere manier moet gaan leiden als vroeger. Anderzijds zorgt het ziek zijn er ook voor dat ik dingen leer die ik niet had kunnen leren, als ik niet ziek was geweest. Deze periode is een periode van verandering en ik vraag me af hoe ik hier later op terug ga kijken. Zal ik dan, net zoals een vlinder, ook een mooiere versie van mezelf zijn geworden? Zou dit mijn vlinder-moment kunnen zijn?
Could this be my butterfly moment?
The transformation is painful, butt I am not falling apart.
I am just falling into something different, with a new capacity to be beautiful.
Onuitgenodigde gasten
Ik heb de ziekte van Lyme. Dat is iets waar ik op dit moment niks aan kan veranderen. De borrelia bacteriën hebben nu eenmaal hun intrek genomen in mijn lichaam en ze vermaken zich daar volgens mij prima. Ze zullen in elk geval niet uit zichzelf vertrekken en een wonderpilletje om van deze onuitgenodigde gasten af te komen bestaat helaas niet. Ik zit voorlopig dus nog wel met ze opgescheept. En dat is ruk. En niet zo’n beetje ook. Ze nemen mijn lichaam steeds meer over. De laatste tijd voelt het zelfs af en toe alsof ze niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn hele leven aan het overnemen zijn. Alsof zij degene zijn die bepalen hoe mijn dagen eruit zien en hoe ik mij voel. Voor een groot deel is dat natuurlijk ook zo en kan ik daar weinig aan veranderen. Afhankelijk van de klachten die er op een bepaald moment zijn, kan ik dingen wel of niet doen. Heb ik bijvoorbeeld inspiratie om te gaan schrijven, maar cognitief een slechte dag dan kan ik dat schrijven wel vergeten. En als ik veel last heb van spiertrillingen – de reden dat ik sinds kort de bijnaam Shakespeare heb – dan kan ik niet naar buiten voor een wandelingetje.
Doordat ik de laatste tijd veel meer hele slechte dagen heb gehad als goede dagen, is het op zich niet zo gek dat het voelt alsof mijn hele leven steeds meer wordt overgenomen. Dat ik dat niet wil laten gebeuren, dat snap je denk ik wel. Op veel dingen kan ik helaas geen invloed uitoefenen, maar er is wel iets wat ik zou kunnen doen. Iets wat mij zou helpen om mijn leven, ondanks het ziek zijn, toch wat leuker te maken. Ik weet wat ik hiervoor moet doen en toch doe ik het niet. Omdat ik het niet kan. En ik moet eerlijk toegeven… Dat niet kunnen wordt voor een groot deel veroorzaakt door niet willen. En de laatste tijd kom ik er steeds meer achter dat dit niet kunnen en niet willen mij begint tegen te werken. Dus ik zal dit moeten gaan veranderen. Of ik het nou wil of niet. Doe ik het niet dan zal mijn leven inderdaad helemaal worden overgenomen door het ziek zijn.
Acceptatie
Om ervoor te zorgen dat ik mijn leven toch wat leuker kan maken als dat het nu is, zal ik moeten gaan werken aan acceptatie. Ik zal een manier moeten vinden om het beeld van mezelf en het leven dat ik voor ogen had los te laten. Want alleen dan zal er ruimte ontstaan om er nieuwe invulling aan te gaan geven.
Maar hoe moet ik dat doen? Hoe moet ik accepteren dat ik soms niet meer de persoon kan zijn die ik ben?
Hoe moet ik accepteren dat mijn hoofd steeds minder prikkels kan verwerken? Dat het hierdoor soms al te veel is als ik 2 mensen tegelijk op visite heb. Dat ik tegen mijn visite moet zeggen dat ze niet te hard mogen lachen omdat het geluid wat ze daarbij maken bijna pijn doet? Hoe moet ik accepteren dat op sommige dagen mijn hoofd niet meer in staat is om de prikkels een betekenis te geven waardoor ik niet meer snap wat er om mij heen gebeurd? Dat ik van een mensen-mens verander in iemand die steeds minder goed onder de mensen kan zijn? Dat wil ik helemaal niet accepteren!!
Lopen voor Lyme
Maar dat niet kunnen en willen accepteren van deze dingen begint me een beetje tegen te werken. Zoals bijvoorbeeld met Lopen voor Lyme. Al snel na aankomst raakte ik enorm overprikkeld, ondanks dat het nog hartstikke rustig was. Ook kreeg ik steeds meer pijn. Ik wilde perse minimaal het laatste rondje gaan lopen. Daar heb ik mij de hele dag aan vastgehouden. De hele dag heb ik tegen mezelf gezegd dat als ik maar rustig aan deed dat ik mij dan straks vast een stuk beter zou gaan voelen. Nu terugkijkend besef ik mij dat ik mezelf de hele dag voor de gek heb gehouden. Want eigenlijk wist ik ergens best wel dat het een dag was, waarop het alleen maar slechter zou gaan. De pijn werd ook steeds erger en in mijn hoofd werd het ook niet beter. Maar dit wilde ik niet accepteren. Dus heb ik mij de hele dag vastgehouden aan iets waarvan ik had kunnen weten dat het toch niet zou gaan lukken. Met als gevolg dat deze dag, waar ik maanden naar toe aan het leven was en waar ik ontzettend veel zin in had, heel anders werd als dat ik mij had voorgesteld. Het grootste gedeelte van de dag heb ik in de camper van mijn ouders doorgebracht op bed. Verdrietig en boos door het besef dat ik daar lag, terwijl al die lieve mensen uit mijn team zich voor mij aan het inzetten waren. En dat ik niet in staat was om daar bij te zijn. Ik denk dat ik mij zelden zo verdrietig heb gevoeld als op dat moment.
Zou dit mijn vlinder-moment kunnen zijn?
De confrontatie die dag, maar vooral de manier waarop ik hiermee om ben gegaan heeft mij wel laten inzien dat het heel anders had kunnen lopen. Het was best mogelijk geweest om, ondanks de dingen waar ik last van had, een leuke dag te hebben. Als ik maar geaccepteerd had dat het nou eenmaal een slechte dag was. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik het dan wel voor mezelf had geregeld. Ik had dan echt wel gezorgd dat ik een heel gezellige dag had gehad bij de camper. Dat ik dan bijvoorbeeld had gevraagd aan de lopers uit mijn team om om en om gewoon even bij me langs te komen. Dan had ik waarschijnlijk veel meer het gevoel gehad dat ik betrokken was bij mijn team. En dan had ik iedereen gewoon gesproken en het waarschijnlijk ook gezellig gehad. In plaats van dat ik, zoals nu, bijna niemand heb gezien en gesproken. En dan was ik niet de hele dag met mezelf in gevecht geweest.
Dus ik wil gaan proberen om te stoppen met het vechten tegen mezelf. Om te stoppen met toelaten dat mijn leven wordt overgenomen door de onuitgenodigde gasten in mijn lichaam. Ik trek nu een duidelijke grens. En daar zet ik een heel groot bord bij. Een stopbord. TOT HIER EN NIET VERDER. Het vechten tegen mezelf ga ik proberen om te zetten in vechten tegen de invloed die de onuitgenodigde gasten hebben. Proberen te zorgen dat ik, ondanks alle dingen waar ik last van heb, toch zo veel mogelijk te genieten van de dingen die er wel zijn.
Ik ga proberen te zorgen dat dit mijn vlinder-moment wordt!
Het klinkt als een mooi plan, maar hoe ik dit moet gaan doen, dat weet ik nog niet. Tips zijn dan ook hartstikke welkom. Hoe ga jij hiermee om? Hoe lukt het jou om toch wat van je leven te maken ondanks de dingen die je niet meer kan door het ziek zijn?
Hieronder nog een van de nummers bij Lopen voor Lyme. Fight Song. Omdat het zo lekker toepasselijk is. 🙂
This is my fight song
Take back my life song
Prove I’m alright song
My power’s turned on
Starting right now I’ll be strong
I’ll play my fight song
And I don’t really care if nobody else believes
Cause I’ve got still got a lot of fight left in me
35 Reacties
Sabine van Gils
26 april 2016 at 06:35Wat mij helpt is je verwachtingspatroon flink bijstellen. Als je de lat zo hoog legt voor jezelf is alles onmogelijk en krijg je er steeds meer de balen van. Dit is absoluut een heel proces wat je doormaakt en verre van makkelijk. liefs
Sabine van Gils
26 april 2016 at 09:33Lyme leven – van Marleen dat komt omdat je nog moet wennen aan de nieuwe Marleen. Je zit nog in een modus toen je ” gezond” was en meer aankon.
Lyme leven - van Marleen
26 april 2016 at 09:36Dat klopt inderdaad. En dat los laten, dat is nou net wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Maar daar heb ik alleen mezelf maar mee, dat kan ik niet echt bepaald meer ontkennen de laatste tijd helaas…
Sabine van Gils
26 april 2016 at 09:41Lyme leven – van Marleen dat is ook het moeilijkste wat er is…loslaten. Toegeven dat je lichaam ziek is en daardoor weinig (aan) kan
Jeroen Rodenburg
26 april 2016 at 06:50Een mooi geschreven en o zo herkenbaar blog zoals je zelf al schrijft is de acceptatie van de nieuwe jij de belangrijkste stap. Ik heb er 12 jaar over gedaan dus heb niet de pretentie jou te kunnen vertellen hoe je dat moet doen, maar kijken naar alles wat ik nog wel kan ipv kijken naar alles wat ik niet meer kan heeft mij daarbij heel erg geholpen. You will get there
Lyme leven - van Marleen
26 april 2016 at 09:26Lief berichtje Jeroen, dank je wel! Jeetje, 12 jaar is een lange tijd zeg. Maar nu dat punt wel bereikt? Of eigenlijk ergens nog steeds niet helemaal? Want ook dat zou ik me goed kunnen voorstellen… Dat je het nooit helemaal zal kunnen accepteren..
Bodil Van Lettow
26 april 2016 at 06:54Kimm Bootsman
26 april 2016 at 06:57Mooi geschreven weer. Kamp op dit moment met exact hetzelfde. Mocht je de gouden tip krijgen, let me know!! Bedankt weer voor je verhaal…
Casa Zambet
26 april 2016 at 07:18Misschien wel je allerbeste blog tot nu toe, of dan in ieder geval een van de meest betekenisvolle. En iedereen gaat op zijn eigen manier, op zijn eigen moment zijn vlindermomenten door, ook zonder gouden tips van anderen.
Monica Viel
26 april 2016 at 07:59Hier hetzelfde.. Lig ook al bijna 2 weken in bed niks te doen.. Sleep me naar de bank en onder de douche,., dacht ook leuk mee te gaan feesten dit jaar.. Koningsnacht , bevrijdingsfestival … Pfff ik kan niet eens mijn honden uitlaten!!
Ben ook druk bezig met acceptatie… Inderdaad supermoeilijk!!
Succes kanjer…
Love you!❤️
Lyme leven - van Marleen
26 april 2016 at 09:29Oh nee toch Moon. Gaan we weer synchroon slecht? 🙁 Compleet ruk dat het je niet gaat lukken. Ik had het je zooooo ontzettend gegund dat je dit jaar vol met de feestgangers mee zou kunnen doen! Jij ook sterkte Moontje en Love you 2 <3
Jaap Slagter
26 april 2016 at 08:15Herkenbaar ! Voer ook zo’n strijd. En dat valt niet mee , inderdaad . X
Monica Viel
26 april 2016 at 08:25Sterkte Jaap!! X
Jaap Slagter
26 april 2016 at 08:25Jij ook Monica
Quinta Koolen
26 april 2016 at 09:48Lieverd, ik kan alleen maar zeggen; gun jezelf de tijd. Acceptatie is er niet van de een op de andere dag. Het heeft bij mij 4 tot 5 jaar geduurd en nog steeds accepteer ik het niet voor de volle 100%. Ik probeer dat als iets positiefs te zien, geen volledige acceptatie geeft je ook doorzettingsvermogen voor enige beterschap. Ik kan alle clichés nu oprakelen van “probeer te kijken naar wat je wel kunt en niet naar wat je niet kunt” en “leg de lat niet te hoog”. Het is wel zo, maar hoe je het ook went of keert, het blijft ruk. Je neemt afscheid van je oude jij en je moet je nieuwe zelf zien te vinden. Dat is een zoektocht, geen mindset.
Greet Groeneveld
26 april 2016 at 09:59Kim-Mai van Zoelen
26 april 2016 at 11:33ontroerd! <3
Klaske De Vries
26 april 2016 at 12:09Heel mooi dapper en kwetsbaar geschreven!! Dank je wel
Marlies Zeeman
26 april 2016 at 17:10Knap als je dat kan. Ik vind dat ik het zelf “redelijk” geaccepteerd heb alleen zit die arbo-arts en die knakker van het uwv me in de weg. De arbo-arts vindt dat mijn herstel wel sneller kan. Dit helpt niet echt bij acceptatie.
Kimm Bootsman
21 november 2016 at 07:29Good luck!! jij gaat vliegen als een vlinder, vleugels van duizend kleuren, maar vergeet niet dat deze schoonheid ook in een coconnetje heeft gezeten.
Marleen Groeneveld
21 november 2016 at 07:33Wat een superlief berichtje Kim! 🙂 Dank je wel!!! Knuffel
Natasja Steltenpool
21 november 2016 at 08:39Heel veel succes en bewaak je grenzen!
Monica Viel
21 november 2016 at 08:40Succes!!
Pauline Rademaker Schoordijk
21 november 2016 at 09:18Heel veel succes meis ik weet zeker dat als er 1 de drive heeft om het tot een goed einde te brengen ben jij het wel
dikke kus en knuffel
Lyme leven - van Marleen
21 november 2016 at 11:49Ah wat lief. Dank je wel!!
Ruben Meirmans
21 november 2016 at 09:31Veel succes!
Joan de Vuijst
21 november 2016 at 14:04Zet em op! En blijf bij jezelf.
Loes Kort
21 november 2016 at 14:44Succes
Michiel Rodenburg
21 november 2016 at 15:37Topper
Lyme leven - van Marleen
21 november 2016 at 19:14Lieve berichtjes! Thanx allemaal! ☺ Het was erg pittig en heb de dag helaas niet vol kunnen maken. 2 uurtjes voor tijd heb ik mn grens aan moeten geven en ben ik naar huis gegaan. Eigenlijk was ik toen mn grens al voorbij. Maar de kop is er af. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen!!
Joan de Vuijst
21 november 2016 at 20:01Heel goed! Volgende keer nog net even eerder je grens aangeven (het moeilijkste wat er is, weet ik uit ervaring ;-))
Marleen Groeneveld
22 november 2016 at 07:15Dat is zeker moeilijk! Het vervelende is dat mijn grens eigenlijk al na een uurtje goed concentreren al wel bereikt is. Confronterend, want een stuk sneller als dat ik zelf dacht. Dus ergens moet ik wel proberen de grens wat te gaan oprekken, zonder dat ik er echt te veel over heen ga en ik er alleen maar slechter van word ipv beter. Iets wat ik echt moet gaan bespreken aankomende week, want ik wil er wel zoveel mogelijk uit zien te halen…. Alleen hoe ik dat ga doen, dat weet ik echt nog niet
Selma Voskamp-de Jong
22 november 2016 at 13:21Sterkte! Moedig dat je doorzet!
Lyme leven - van Marleen
22 november 2016 at 19:33Lief Selma! Dank je wel!!
Het jaar 2016 - Herinneringen ophalen en vooruitkijken
31 december 2016 at 11:21[…] Dus ik wil gaan proberen om te stoppen met het vechten tegen mezelf. Om te stoppen met toelaten dat … […]