Hoop en vrees

Het is zo ver. Ik heb er lang op moeten wachten, maar morgen gaat het dan echt gebeuren. Ik kan weer gaan starten met behandeling. En potverdorie, dat vind ik echt wel een beetje spannend! De vorige keer ben ik door de medicijnen in het ziekenhuis beland. Mijn geheugen is dan wel erg slecht geworden, maar dit kan ik me helaas nog maar al te goed herinneren. Wat heb ik me toen ziek gevoeld zeg. Voor mijn vorige kuur bleek ik allergisch te zijn en ik ga er uiteraard niet van uit dat ik weer een allergische reactie krijg. Maar ook als je niet allergisch bent kan je zieker worden van de behandeling. Sterker nog, als je zieker wordt betekent het dat de behandeling aan slaat en daar moet je dus, hoe dubbel ook, blij mee zijn.

Het zieker worden van de behandeling wordt een Jarisch-Herxheimer reactie genoemd.

Ik zal maar eerlijk toegeven…. Ik ben best wel een beetje bang voor wat er misschien kan komen. Met de nadruk op ‘misschien’, want ik heb de hoop dat de toename van klachten mee gaat vallen. Het lijstje van tegenslagen dit jaar is inmiddels best wel lang geworden. Ik heb geen gekke dingen uitgespookt waardoor ik slecht karma verdiend heb, dus wat dat betreft… Zou je toch zeggen dat de kansen dit keer in mijn voordeel zijn?

De kuur die ik nu ga krijgen is misschien een overbruggingskuur. In november heb ik een afspraak in het Maasstad Ziekenhuis en krijg ik als het goed is te horen of ik daar behandeld ga worden. Als dat zo is, dan betekent dit dat ik overga op antibiotica via het infuus. De antibiotica die door middel van infuus gegeven wordt, kan goed doordringen tot het centrale zenuwstelsel en wordt aan patiënten gegeven die veel cognitieve en neurologische klachten hebben.

Dan ook nog even als laatste kort nog een up-date hoe het met mijn gezondheid gaat. Ik heb dagen met veel pijn, niet kunnen slapen, duizeligheid, gevoelsstoornissen etc. Maar de slechte dagen worden nog steeds altijd afgewisseld met dagen waarin het beter gaat gelukkig. Mijn stemmingsklachten zijn gelukkig al een paar weken weg en dat maakt dat ik beter met dingen om kan gaan. Uiteraard ben ik wel eens verdrietig en laat ik een traantje. Zorgen maken om de toekomst doe ik ook. Maar het lukt me beter deze zorgen aan de kant te zetten. Ik kan er nu toch niks mee. Waar ik op het moment wel heel veel last van heb zijn concentratie, geheugen en woordvindingsproblemen. Gelukkig kan ik me vasthouden aan het feit dat ik daar wellicht snel behandeling voor ga krijgen.

Duimen jullie voor me?